Deprem Yarasıyla Sanata Yolculuk: Didem Yılmaz

0

BEĞENDİM

0

HATAY’daki depremde yakınlarını kaybeden Didem Yılmaz (37), yaralarını İzmir’in Menemen ilçesinde tanıştığı çömlek sanatıyla sardı. Memuriyeti bırakan ve kendisine seramik, polyester ve heykel boyama atölyesi açan Yılmaz, “Bu atölye rehabilitasyon merkezi gibi oldu. Gülüyoruz, eğleniyoruz, üretiyoruz. Üretmek insanı hayata bağlıyor. Hepimize ilaç oldu” dedi.

6 Şubat 2023 tarihinde Kahramanmaraş merkezli meydana gelen depreme Hatay’da yakalanan Didem Yılmaz, bu trajik olayda birçok yakınını kaybetti. Ailesiyle birlikte İzmir’e yerleşen Yılmaz, burada yeni bir hayat kurmaya karar verdi. Memurluktan ayrılarak, sevdiği el sanatlarına yönelen Yılmaz, annesi Sevim Yılmaz’ın (61) da desteğiyle kendi atölyesini kurdu. İlk başlarda bir hobi olarak başladığı seramik ve çömlek yapımı, zamanla bir tutku haline dönüştü. Hem çocuklar hem de yetişkinlerle bir araya gelen Yılmaz, atölyesinde katılımcılara keyifli ve yaratıcı deneyimler sunuyor.

Didem Yılmaz, depremin yaşattığı korkunç anları anlatarak, “İzmir’e geleli yaklaşık 2,5 sene oldu. Depremden sonra geldim. İki ablamdan biri öğretmenlik yaptığı için Hatay’da yaşıyorduk. Ben de Hatay’da Sosyal Hizmetler’de 8 yıl memur olarak çalıştım. Pazar gecesi deprem oldu. Zor bir 6 gün geçirdik. Ablam, eniştem ve yeğenimle beraber birçok arkadaşım enkaz altında hayatını kaybetti. Evimiz yıkıldı. Evde 3 kişiydik, 2 kedimiz vardı. Kediler üstüme atladı ve uyandım, annemin yanına gittim. Yaklaşık 2-3 dakika sonra deprem başladı. Deprem olunca annem, babam ve ben sarılıp yatağın kenarında beklemeye başladık. Ancak sarsıntı bir türlü bitmedi. Ardından ikinci deprem başladı. 5 katlı bir apartmanın birinci katındaydık. Çok şiddetli bir sarsıntıydı. Duvar parçaları üstüme düşmeye başladı. Kıyamet kopuyor sandım. Duvar yıkılınca bir boşluk oluştu ve oradan çıkabildik. Pencerelerde demir olduğu için çıkma ihtimalimiz yoktu ama ailece başardık. Oturduğumuz mahallede çökmeyen bina yoktu” dedi.

Depremin ardından, Didem Yılmaz, yakınlarına ulaşmaya çalıştı ve ablası, eniştesi ve 1 yeğeninin 6 günün ardından enkaz altından cesetleri çıkarıldı. Bu durumun ardından İzmir’e kuzenlerinin yanına geldi. Yılmaz, “Ege Üniversitesi mezunuyum ve İzmir’i çok seviyordum. Huzurlu bir ortam arıyorduk. İskenderun’dan çıkana kadar her yerde yıkım varmış hissi oluşmuştu. Kuzenlerim buradaydı, onların evinde bir süre kaldık. Çiğli Sosyal Hizmetler Müdürlüğü’nde bir süre çalışmaya devam ettim. Müdürlerim bana çok yardımcı oldu. Ancak annemi evde yalnız bırakmak zorunda kaldım. Bir süre psikolojik yardım aldık. İlaçlar bir yere kadar idare ediyordu, insanın kendi kendini tedavi etmesi gerekiyor. İzmir’de bir atölyeye annem ve ablamla birlikte kaydolduk. Hayata karışmaya başladık. İzmir de deprem bölgesi olduğu için ufak depremler oluyordu ve kapalı alanda kalma korkum vardı. Engelli bireylerin aileleriyle çalıştığım için güler yüzlü ve olumlu olmak zorundaydım. Çocukluğumdan beri el sanatlarına meraklıydım. Bir anda karar aldım. Annemin bir tek boyama yaparken mutlu olduğunu gördüm. Bu benim için paha biçilemez bir andı. ‘Niyet edene Allah yardımcı olur’ dedim ve memurluktan ayrılarak bu işe yöneldim” şeklinde konuştu.

Menemen’de iki yıldır sanat at